W pobliżu miejscowości w XIV wieku już istniała kaplica poświęcona Matce Bożej Wspomożenia Wiernych, którą czcili przede wszystkim solnicy, a potem również udający się do portu żeglarze. Po wybudowaniu murów miejskich i opactwa solnicy schronili się w mieście przed atakami saracenów, opuszczając tym samym kaplicę. Jednak żeglarze pozostali wierni, modląc się o szczęśliwy powrót z niebezpiecznych wypraw morskich – tam też niejednokrotnie musieli walczyć z saracenami i konkurencyjnymi statkami republik morskich. W połowie XIV wieku na jednej ze ścian ufundowali oni fresk przedstawiający Matkę Bożą Wspomożenia Wiernych. Namalowany został przez nieznanego artystę. Jest dziełem o wysokich walorach artystycznych, przedstawiającym Matkę Bożą z Dzieciątkiem, a obok niej świętych Kosmę i Damiana oraz św. Piotra męczennika, dominikanina. Kaplica zyskiwała coraz to większe grono wiernych czcicieli, także wskutek doznawanych tu przez wstawiennictwo Matkę Bożą łask i cudów, o których świadczą starożytne tabliczki wotywne. W konsekwencji władze kościelne, na wniosek mieszkańców, dopuściły do celebracji Eucharystii, a po kolejnych cudownych zjawiskach zdecydowano w 1548 roku o budowie kościoła. Na skutek zawirowań wojennych budowa ta mogła zostać podjęta dopiero w 1595 roku, a zakończona została w 1601 r., kiedy to przeniesiono do niego cudowny wizerunek.
Ze względu na ciągle rozwijający się kult Matki Bożej Wspomożenia Wiernych mieszkańcy miasteczka wraz z książętami Doria z Loano postanowili zaprosić franciszkanów, by ci objęli pieczę duchową nad tym sanktuarium.
W 1613 roku książę Andrea Doria II, wdzięczny za doznany przez wstawiennictwo Matki Bożej cud, ostatecznie przebudował kościół dodając kaplice boczne oraz powiększając chór zakonny i dobudowując trybunę, w której zasiadała jego rodzina.
Klasztor przechodził wiele historycznych perturbacji, związanych z inwazją wojsk napoleońskich, a następnie zjednoczeniem Włoch, co owocowały rabunkiem i kasatą.
W czasach po II Wojnie Światowej od 1955 roku nastąpił gwałtowny rozwój urbanistyczny okolic sanktuarium, co pomnożyło liczbę mieszkańców. Miasteczko od zawsze jest znanym i lubianym kurortem wakacyjnym, co powoduje zwiększenie liczby mieszkańców w miesiącach letnich. Z tego powodu w 1979 roku erygowano przy sanktuarium parafię.
Obecnie w większej części historycznego klasztoru franciszkańskiego znajduje się Dom Opieki Społecznej pw. Ducha Świętego. W pozostałej części, przylegającej do kościoła, znajdują się sale parafialne oraz część mieszkalna wspólnoty klasztornej. Plac za klasztorem w miesiącach letnich jest używany do sprawowania wieczornej Mszy św., a także do koncertów muzyki klasycznej.
Nasza Prowincja przejęła opiekę nad klasztorem i parafią od września 2019 r.