Wczoraj (I VI) obchodzimy uroczystość Najświętszej Maryi Panny Piotrkowskiej. Dziś (2 VI) w południe sprawowana była Msza św. odpustowa, połączona z celebracją jubileuszu 400-lecia obecności Bernardynów w Piotrkowie Trybunalskim. Eucharystii przewodniczył bp Ireneusz Pękalski – biskup pomocniczy Archidiecezji Łódzkiej.

Na uroczystości zgromadzili się przyjaciele sanktuarium i mieszkańcy Piotrkowa, na czele z władzami miasta i powiatu. Byli obecni księża diecezjalni i zakonni, w tym przedstawiciele jezuitów i redemptorystów, bracia nowicjusze z Leżajska oraz siostry zakonne: bernardynki, karmelitanki, westiarki i służebniczki.

W wygłoszonej homilii bp Pękalski przywołał krótko historię obecności bernardynów w Piotrkowie:

Zanim bernardyni założyli swoją siedzibę w Piotrkowie, byli już o wiele wcześniej znani w tym mieście. Przybywali tu kwestarze z odległego o kilkadziesiąt kilometrów klasztoru w Warcie. Spotykali się wówczas z propozycją, zarówno od wiernych, jak i ze strony miejscowego proboszcza, aby przychodzili nie tylko do nich po ofiary, ale chętnie widziani by byli na ambonie.

Od początku swego pobytu w Piotrkowie bernardyni zdobyli przez pracę duszpasterską uznanie wśród wiernych. Na nabożeństwa przychodzili do kościoła klasztornego bardzo licznie mieszkańcy miasta i okolicy. Ojcowie chętnie spowiadali, głosili kazania, szerzyli kult Męki Pańskiej, dbali o cześć świętych Patronów, zwłaszcza św. Franciszka i św. Antoniego. Na specjalne podkreślenie zasługuje kult Matki Bożej Pocieszenia.

Ojcowie konwentu piotrkowskiego akcentowali swe uczucia narodowe w powstaniu listopadowym, w czasie manifestacji przedstyczniowych i w samym powstaniu styczniowym. Za udział w ruchach wolnościowych spotkał klasztor piotrkowski ten sam los, co inne klasztory, zaangażowane w powstaniu styczniowym. Kasata klasztoru nastąpiła w nocy z 27/28 XI 1864 r. Bernardynów przewieziono do klasztoru etatowego w Warcie. Powrót bernardynów do piotrkowskiego klasztoru nastąpił dopiero w 1922 r., po 58 latach nieobecności.

Warto nadmienić, że w 2001 r. w klasztorze powstało Oratorium św. Antoniego – jest to świetlica socjo-terapeutyczna dla dzieci i młodzieży miasta. To tutaj są też sprawowane Msze św. w najważniejsze święta narodowe z udział władz miasta – w dniach 3 maja i 11 listopada. Od wielu lat gromadzą się tu myśliwi, aby uczcić swego patrona – św. Huberta.

Podziękowania Kościołowi łódzkiemu, wiernym i współbraciom złożył na koniec Mszy św. nasz Prowincjał:

Kiedy ten klasztor budowano, wzniesiono go poza murami miasta i nie tylko dlatego, że w obrębie murów było już ciasno, ale również dlatego, aby duchowi synowie św. Franciszka troszczyli się o ludzi mieszkających na przedmieściu. Dzisiaj mury miejskie już nie istnieją. Pozostała bliskość między bernardynami a mieszkańcami tego miasta. Ten klasztor od zawsze był dla mieszkańców „źrenicą oka”, miejscem otaczanym sympatią i troską.

Są takie miejsca o których mówi się: klasztor w sercu miasta. I nie dotyczy to tylko lokalizacji tego miejsca, ale także tego wszystkiego co czujemy, myśląc o tym kościele, klasztorze i dobru, które tu się dzieje. Niech więc nadal ten klasztor będzie w sercu miasta. Niech to miasto będzie w sercu braci, którzy tutaj posługują.

Na zakończenie liturgii list Ministra Generalnego Zakonu Braci Mniejszych – o. Massimo Fusarellego, odczytał o. Konrad Cholewa – Definitor Generalny. Ojciec Generał podkreślił już w pierwszych słowach listu:

Jest to Jubileusz misji, służby, uświęcania siebie i innych, przez minione cztery wieki. Takie Jubileusze jak ten, który Was gromadzi, jest dla nas, a bynajmniej powinien być, przede wszystkim okazją do wdzięczności Panu Bogu za działanie Ducha Świętego we wszystkich braciach, którzy tworzyli, pielęgnowali i utrwalali to Boże dzieło. Nie brakuje wśród nich braci świętych, nie tyle świętością, którą rozpoznał i potwierdził Kościół w darze kanonizacji, ale świętych cichością i prostotą życia, których imion ani piotrkowskie kroniki, ani nagrobki nie pamiętają.

Dalej o. Massimo zachęcał do spoglądania w przyszłość z nadzieją: aby nie przestawać szukania nowych dróg życia i realizacji franciszkańskiego charyzmatu w pełnieniu misji, wśród przemian współczesnego świata, aby nie przestawać być światłem i nadzieją dla wspólnoty Kościoła lokalnego i powszechnego, dla Prowincji i całego naszego Zakonu.

Sanktuarium w Piotrkowie Trybunalskim Generał Zakonu odwiedzi osobiście już za trzy tygodnie – 23 czerwca będzie przewodniczył wieczornej Eucharystii.

Przypominamy, że Penitencjaria Apostolska przyznała na cały rok jubileuszowy 2024 odpust dla pielgrzymujących do sanktuarium Matki Bożej Piotrkowskiej.