Zakon Sióstr Bernardynek należy do duchowej rodziny instytutów franciszkańskich. Pierwszy klasztor został założony w Krakowie w 1459 roku. Siostry pozostawały pod duchową opieką OO. Bernardynów, co doprowadziło do utrwalenia się popularnej nazwy - Siostry Bernardynki. Siostry Są zakonem kontemplacyjnym, życie kontemplacyjne jest więc pierwszym i podstawowym apostolstwem, stanowi znamienny i charakterystyczny sposób wypełnienia ich misji w Kościele.

Adoracja Najświętszego Sakramentu, kult Dzieciątka Jezus Koletańskiego oraz Gradusy i wspólnie odprawiana droga Krzyżowa wpisują się w nurt rozważań św. Franciszka rozmiłowanego w tajemnicach Eucharystii, Żłóbka i Krzyża.
Kustoszem i Rektorem Sanktuarium św. Józefa oraz kapelanem sióstr bernardynek jest Ojciec Barnaba Olszewski OFM z krakowskiej wspólnoty Ojców Bernardynów.

ul. Poselska 21
31-002 Kraków
Tel: 12 422-22-46

Jesteśmy siostrzaną wspólnotą, której życie wiary i posługa wypływa z tego samego źródła, z którego czerpał nasz duchowy Ojciec, św. Franciszek z Asyżu, to jest z Ewangelii i kontemplacji; Pociągnięte jego przykładem i pod działaniem Ducha Świętego, pragniemy wiernie zachowywać świętą Ewangelię Pana naszego Jezusa Chrystusa, żyjąc w posłuszeństwie, ubóstwie i czystości.
W kontemplacji i modlitwie Siostry chcą szczerym i czystym sercem stale uwielbiać Trójjedynego Boga, trwać w poznawaniu i rozważaniu tajemnic Jezusa Chrystusa, a szczególnie tajemnic Żłóbka, Krzyża i Eucharystii.

Oddzielone od świata klauzurą, oddajemy się wielkodusznie praktyce pokuty w odosobnieniu i milczeniu, aby błagać o łaski dla braci w świecie i ich zbawienie.
Przedłużamy łączność z Panem, nabytą na modlitwie i kontemplacji, w trudzie codziennej pracy, przez którą zdobywamy środki do życia. W obiekcie dawnego klasztoru prowadzimy dom opieki dla starszych, chorych i samotnych kobiet.
Naszymi dobrami, często otrzymywanymi od społeczności lokalnej, dzielimy się z potrzebującymi, podejmując jasnogórskich pielgrzymów posiłkiem i noclegiem, dożywiając bezdomnych i ubogich.
Udzielamy duchowego wsparcia dla potrzebujących modlitwy i rozmowy „ku pokrzepieniu serc”, przy furcie i drogą multimedialną. Pielęgnujemy własne ogrody; Wszystkie obowiązki wypełniamy w duchu radości, aby wskazywać, że w każdej sytuacji i każdym działaniu Bóg jest godny uwielbienia.

Początki Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego przypadają na bardzo ważny etap naszych polskich dziejów – kształtowanie się i odbudowa niepodległej Ojczyzny, czas II wojny światowej oraz sytuacja narodu po wyzwoleniu. Dnia 4 października 1928, ks. Antoni Rewera – gorliwy duszpasterz – społecznik – tercjarz franciszkański, powołał do życia Towarzystwo Domu Ludowego p.w. św. Franciszka w Sandomierzu. Ze składek III zakonu franciszkańskiego w roku 1928 zakupił dom przy ul. Krakowskiej w Sandomierzu, w którym miały odbywać się dni skupienia dla licznych stowarzyszeń religijnych. Pierwsze Tercjarki, które w nim zamieszkały, prowadziły życie wspólne, składały śluby wg Reguły III Zakonu św. Franciszka i bardzo dobrze spełniały swoje obowiązki prowadzenia Domu Ludowego, będąc jednocześnie pomocą w licznych inicjatywach duszpasterskich swego Założyciela.

Siostry franciszkanki już od lat powojennych prosiły naszą prowincję zakonną o opiekę i pomoc duchową. Ostatnim duchowym opiekunem aż do końca lat dziewięćdziesiątych był O. Cherubin Pająk. Od 1998 posługuje siostrom o. Adrian Loryś, organizując rekolekcje, dni skupienia, warsztaty psychologiczno – duchowe, konferencje i spowiedzi. W ostatnich latach, pomimo istniejącego obok wspólnoty domu generalnego nowicjatu, stan liczebny sióstr spada i waha się w granicach trzydziestu osób.